Zo schreef ik al van kleins af aan brieven naar familie in het buitenland. De oudste broer van mijn vader stuurde mij brieven terug waar ik heel blij van werd. Een brief helemaal voor mij. Wat een aandacht.
Misschien dat ik daarom probeer op verjaardagen van familieleden en vrienden iets van me te laten horen. Wat ben je toch attent, hoor ik vaak. Maar het maakt me blij als er weer contact is.
Contact om het contact wellicht. In de loop der tijd heb ik geleerd meer contact met mezelf te maken en daardoor minder afhankelijk te zijn van aandacht en bevestiging van anderen. Leven vanuit (zelf)vertrouwen is immers zoveel fijner. Ik ben dankbaar dat ik zoveel stappen heb gezet in mijn leven en werk.
Het gedicht van Virginia Satir vat goed samen waar het voor mij om gaat.
Ik geloof
Dat ik geen groter geschenk
Kan ontvangen
Dan door de ander
Te worden gezien
Te worden gehoord
Te worden begrepen
En aangeraakt
Het grootste geschenk
Dat ik kan geven
De ander te zien
Te horen, te begrijpen
En aan te raken
Wanneer dat gebeurt
Voel ik dat er contact is gelegd.